szczupłych, ozdobionych pierscionkami palcach. - Dziekuje. Sama sciełam włosy. - Tak to wyglada. Wprawdzie Marla jeszcze całkiem nie ochłoneła po otrzymaniu od Aleksa informacji o smierci Charlesa Biggsa, ale z usmiechem poprowadziła przyjaciółke do salonu. Joanna szła pewnie, jakby odwiedzała ten dom dziesiatki razy. Była drobna kobieta o krótkich, prostych i jasnych włosach, 137 ciemnych oczach i waskich ustach. Miała na sobie miekki, biały dres, obszyty złota lamówka i białe tenisówki. Opalona szyje ozdabiały złote łancuszki, a na szczupłym nadgarstku nosiła tenisowa bransoletke wysadzana brylantami. Marla patrzyła na jej twarz, szukajac w rysach tej kobiety jakiejs wskazówki. Miała nadzieje, ¿e mo¿e cos jej sie przypomni, ale była prawie pewna, ¿e widzi te kobiete po raz pierwszy w ¿yciu. Kolejne rozczarowanie. Joanna opadła na jedna z kanap i opusciła dłonie na kolana. - I jak sie czujesz? - Lepiej, chocia¿ ró¿nie bywa. Ciagle jeszcze cierpie na bóle głowy, a to - wskazała na druty - doprowadza mnie do szału. - Ale to koniecznosc. - Przerwały na chwile rozmowe, kiedy Carmen wniosła butelke wina, dwa kieliszki i tace z owocami, serem i krakersami. - Czy podac cos jeszcze? - spytała, stawiajac tace na stoliku do kawy. - To powinno wystarczyc. Dziekuje. Carmen wyszła, a Marla nalała wina do obu kieliszków i podała jeden Joannie. - Wiec cierpisz na amnezje? - Zgadza sie. - Nie pamietasz mnie? - Joanna uniosła wygiete w łuk brwi i jakby chcac Marle rozbawic, zaczeła krecic głowa w prawo i w lewo, ukazujac kolejno profil. - A teraz? - Dalej nic, ale witaj w klubie. Nikogo nie pamietam. - A niech to, ju¿ myslałam, ¿e jestem wyjatkowa. Marla nie zdobyła sie na usmiech. - Przykro mi. Ja... ja nie pamietam nawet... własnych dzieci. Czy to nie chore? - W pewnym sensie jeszcze całkiem nie wyzdrowiałas. - Wiem, ale... - powiedziała Marla przez scisniete gardło i potrzasneła głowa. - Cały czas powtarzam sobie, ¿e przecie¿ 138 jest coraz lepiej. Mam takie przebłyski pamieci... przypominaja mi sie rzeczy, które robiłam, niektóre wiele lat temu, inne całkiem niedawno. Ale niestety nie moge powiedziec: „Tak, przypominam sobie ciebie”. Bo tak nie jest. Cholera. To takie dziwne. Nie pamietam w ogóle, ¿ebym kiedykolwiek grała w tenisa. - To dobrze. Bede mogła udawac, ¿e zawsze cie ogrywałam. - A to nieprawda? - Kompletna bujda. Przy twoim serwie zupełnie