romansu wskazywał zarówno na jej wielką determinację, jak i energię. Bóg widział, że Matthew na pewno niczego nie żałował - kochał Karo jeszcze bardziej niż przedtem - ale jej wrażliwości, którą cenił, towarzyszyła jednak pewna słabość. Próg odporności żony na 55 psychiczne napięcia wydawał się bardzo niski, miała też czasem zupełnie nierealne pragnienia. Chciała, by wszystkie bliskie jej osoby żyły z sobą w dobrych stosunkach, a najmniejsza kłótnia wytrącała ją z równowagi. Radziła sobie jakoś ze sprzeczkami córek, po prostu akceptowała je jako naturalną część procesu dojrzewania, ale przy poważniejszych problemach wpadała w wielkie przygnębienie. A ponieważ Matthew ją kochał i sam miał miękkie serce, nie lubi! widzieć jej smutnej. Chociaż -jak tak dalej pójdzie - inaczej się nie da: będzie musiał poinformować Karo, co się dzieje pod jej własnym dachem. To Flic była podżegaczką, co do tego nie miał wątpliwości. Imogen nie kryła się ze swą antypatią, okazywała ją jawnie, natomiast pogarda jej starszej siostry nie była aż tak widoczna. I właśnie Flic stanowiła mózg całej kampanii. Numery, jakie robiły mu od czasu incydentu z bransoletką, sprawiały wrażenie na tyle niewinnych, że Matthew nie wypadało się skarżyć, bo tylko by się ośmieszył. Nie przekazywały mu wiadomości telefonicznych - w większości zresztą mało ważnych, z wyjątkiem dwóch, kiedy brak odpowiedzi naraził go na kolejne przykrości w VKF. Kilka listów, które Matthew - zgodnie z domowym zwyczajem - zostawił na stoliku w holu do wysłania, nigdy nie dotarło do adresatów. Pierwszy - oficjalne pismo do berlińskiego banku - uznał za zagubiony, ale potem nadeszło kilka żądań zaległych opłat. W dodatku Ethan wytknął mu przez telefon, że zapomniał wysłać bliźniakom karty urodzinowe, chociaż Matthew jak najbardziej pamiętał nie tylko o kartach, ale i o prezentach, które zgodnie z dodaną do życzeń instrukcją obaj chłopcy mieli odebrać u FAO Schwarza*. Szczur... Może nawet dwa szczury. Pamiętając dokładnie, którego dnia zostawił do wysłania koperty dla bratanków, zagadnął o to Izabelę, bo to ona zwykle zajmowała się rodzinną pocztą. - Wysłałam wszystko, co leżało na stole - zapewniła go - ale nie widziałam żadnej koperty do Stanów. - Powinny być dwie, niebieskie, średniej wielkości. - Nic takiego nie było. Na pewno bym zapamiętała. - Na pewno - zgodził się Matthew. - Musiałem coś pokręcić. * Znany nowojorski sklep z zabawkami. 56 Dobrze jednak wiedział, że nic nie pokręcił. Przez chwilę zastanawiał się, czy to nie sama Izabela umyślnie nie wysyła jego listów i nie przekazuje wiadomości. Ale nawet dopuszczając możliwość, że urocza skądinąd gospodyni może być niezupełnie zadowolona ze zmienionej liczby domowników Karo i w związku z tym uprawiać prywatną dywersję, Matthew wątpił, czy posunęłaby się do tak dziecinnych sposobów. Natomiast tego rodzaju psikusy pasowały w sam raz do rozdrażnionych nastolatek.